Art. 183d Kp (odszkodowanie za dyskryminację)
Art. 183d. Osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów.
Z art. 183a Kodeksu pracy wynika, że pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy. Użycie w przepisach sformułowania "w szczególności" oznacza, że wyliczenie przejawów dyskryminacji nie jest pełne i odszkodowanie przysługuje także z powodu innych form nierównego traktowania zatrudnionych.
Odszkodowania dochodzi się przed sądem powszechnym. Oznacza to, że najpierw trzeba wnieść pozew. Od wyroku sądu pierwszej instancji przysługuje apelacja, zaś od wyroku sądu drugiej instancji służy niekiedy skarga kasacyjna.
Górnego pułapu odszkodowania nie ma. Ograniczeniem jest co najwyżej sądowa praktyka i nawyki.
"Odrębne przepisy" to ustawa z 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 2177). W 2020 r. wynosi ono 2600 zł. Zatem minimalne odszkodowanie, o którym mowa w komentowanym przepisie, nie może obecnie spaść poniżej tej kwoty. Decydujące znaczenie powinna tu mieć co do zasady data wydania orzeczenia przez sąd (czyli jeśli zapadnie ono w 2020 r. należy wziąć po uwagę dolną granicę w wysokości właśnie 2600 zł, ale jeśli później - limity obowiązujące w kolejnych latach). [komentarz dodano 2 marca 2020 r.]