Komentarz do art. 187 Kpc (wymogi pozwu)
Art. 187. § 1. Pozew powinien czynić zadość warunkom pisma procesowego, a nadto zawierać:
1) dokładnie określone żądanie, a w sprawach o prawa majątkowe także oznaczenie wartości przedmiotu sporu, chyba że przedmiotem sprawy jest oznaczona kwota pieniężna;
2) przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie, a w miarę potrzeby uzasadniających również właściwość sądu;
3) informację, czy strony podjęły próbę mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu, a w przypadku gdy takich prób nie podjęto, wyjaśnienie przyczyn ich niepodjęcia.
§ 2. Pozew może zawierać wnioski o zabezpieczenie powództwa, nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności i przeprowadzenie rozprawy w nieobecności powoda oraz wnioski służące do przygotowania rozprawy, a w szczególności wnioski o:
1) wezwanie na rozprawę wskazanych przez powoda świadków i biegłych;
2) dokonanie oględzin;
3) polecenie pozwanemu dostarczenia na rozprawę dokumentu będącego w jego posiadaniu, a potrzebnego do przeprowadzenia dowodu, lub przedmiotu oględzin;
4) zażądanie na rozprawę dowodów znajdujących się w sądach, urzędach lub u osób trzecich.
Każde pismo procesowe powinno zawierać oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników, oznaczenie rodzaju pisma, osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności, podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika oraz wymienienie załączników. Jeżeli jest pierwszym pismem w sprawie (a w przypadku pozwu często tak właśnie będzie), musi się w nim nadto znaleźć oznaczenie przedmiotu sporu oraz oznaczenie miejsca zamieszkania lub siedziby i adresy stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników. Powód podaje także swój PESEL albo NIP, względnie - w przypadku spółek, fundacji, spółdzielni itp. - numer KRS.
WARTOŚĆ PRZEDMIOTU SPORU: Z art. 126 Kodeksu postępowania cywilnego wynika, że w każdym piśmie należy podać wartość przedmiotu sporu lub wartość przedmiotu zaskarżenia, jeżeli od tej wartości zależy właściwość rzeczowa sądu, wysokość opłaty lub dopuszczalność środka odwoławczego, a przedmiotem sprawy nie jest oznaczona kwota pieniężna. Przepis ów dotyczy także pozwów. Czy mają dlań jednak znaczenie użyte pojęcia "wartość przedmiotu sporu" i "wartość przedmiotu zaskarżenia"? Ta druga z pewnością nie, bo wchodzi ona w grę dopiero na etapie apelacji czy skargi kasacyjnej, a nie pozwu. Ta pierwsza natomiast bywa istotna. Kiedy zatem jest tak, że właściwość rzeczowa sądu zależy od wartości przedmiotu sporu? Przede wszystkim musimy tu powiedzieć, czym jest owa właściwość rzeczowa. Pod pojęciem tym rozumie się rodzaje spraw, którymi sąd może się zajmować w danej instancji. Zasadą jest, że w pierwszej instancji sprawy cywilne rozpoznają sądy rejonowe, a ewentualne apelacje od ich orzeczeń trafiają do sądów okręgowych. Istnieje jednak sporo wyjątków, m.in. w wielu sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych, w pierwszej instancji orzekają sądy okręgowe, a apelacje rozpoznają sądy apelacyjne. I to w takich właśnie sytuacjach zachodzi czasem konieczność określenia wartości przedmiotu sporu. Proszę też zajrzeć na stronę, gdzie piszę nieco więcej o wysokości opłat w sprawach cywilnych.
Innym pozasądowym sposobem rozwiązania sporu, o którym mowa w pkt 3 par. 1 art. 187 K.p.c., jest sąd polubowny, zwany też czasem arbitrażem. [komentarz dodano 1 marca 2017 r.]